Eikenhakhout diende vanouds voor de productie van brandhout en van eikenschors (eek), dat gebruikt werd voor het looien van leer. Vooral in de 18e en 19e eeuw was de vraag naar eek groot. In het verleden zijn grote delen van het Bergherbos als hakhout beheerd. Toen goedkopere, synthetische looimiddelen op de markt kwamen, nam de vraag naar eek snel af. Ook verminderde de vraag naar brandhout door de introductie vanandere brandstoffen. Een groot deel van de hakhoutbossen werd doorplant met naaldbomen en zo omgevormd tot andere bostypen. Een deel van het hakhout bleef echter bestaan en kon uitgroeien tot meerstammige eiken zoals deze of werd op enen gezet om uit te groeien tot opgaand eikenbos.
IJzeren Zuil ‘eiken hakhout’
Rechts van het pad loopt een lage aarden wal met daarop voormalig hakhout. Wallen werden met verschillende doeleinden aangelegd.
Om het vee tegen te houden, een grens aan te geven of als waterkering te dienen. Deze boswallen waren vaak begroeid met
(eiken)hakhout dat, afhankelijk van de boomsoort, eens in de 5 tot 20 jaar werd afgezet (‘geoogst’).
BRON: https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/bergherbos/route/erfgoedroute-bergherbos-t-peeske-loopgraven-en-andere-geschiedenis
