Tot de ingebruikname van het waterleidingnet (1931) diende de put tevens als waterverzorging voor de bevolking van Hoch-Elten. Zelfs na de Tweede Wereldoorlog werd de Drususbronnen nog eenmaal gebruikt om water te leveren aan de bevolking. Het waterniveau van deze hoog gelegen bron ligt 21,5 meter boven zeeniveau.
Bij goed weer en een normale waterstand is het uitzicht er prachtig. Even wegdromen naar vervlogen tijden en genieten van de stilte en de watermunt die zomers zo heerlijk geurt.
Vroeger werd de veerverbinding vooral gebruikt door arbeiders van de steenfabrieken of door mensen die aan de andere kant van het water op familiebezoek gingen. Tegenwoordig is de veerverbinding vooral in trek bij fietsers en wandelaars. Geen wonder ook, vanaf de pont is er een prachtig uitzicht op de iets stroomafwaarts gelegen Pannerdense Kop, het splitsingspunt Pannerdensch Kanaal – Waal.
In 1222 kreeg de graaf van Gelre toestemming van keizer Frederik II om een tol te vestigen op het ‘Lobede’ aan de Rijn, het huidige Lobith. Naast de oorspronkelijke ‘dikke toren’ verrees begin 14e eeuw een groots kasteel. Dit zogenaamde tolhuis werd in de late Middeleeuwen het bestuurlijke en tevens culturele centrum van het strategisch belangrijke gebied rondom de splitsing van Rijn en Waal . In het rampjaar 1672 werd het kasteel volledig verwoest. Koning Lodewijk XIV koos de Rijn bij Lobith uit om het grondgebied van De Republiek der Nederlanden binnen te vallen. Het kasteel en de daarbij gelegen toren werden door de Franse soldaten in brand gestoken. Deze ramp betekende zowel het strategische als economische einde van het Tolhuis te Lobith.
De naam van dit gebied verwijst naar de prinsgezinde troepen, de Geuzen, die in de 80-jarige oorlog hier gelegerd zijn geweest. Een dramatische tijd voor de inwoners van Lobith en omgeving. Overal plunderende, brandstichtende en moordende soldatenbendes, meestal huurlingen. Zij knapten het vuile werk op voor de heren van Holland, die in deze tijd o.a. Schenkenschans op de Spanjaarden trachten te heroveren. Lang daarvoor, in de dertiende eeuw, lag de splitsing van de Rijn en de Waal bij Lobith en was er een tolplaats, die uiteindelijk in handen was van de Hertogen van Gelre. Zij bouwden er een kasteel. Nu is daarvan alleen het Schipperspoortje nog over. Via het straatje dat er onder door loopt kan men afdalen naar de plaats waar in de 13e eeuw de oever van de Rijn zich bevond.
Zo is de waterplas uitgegroeid tot een bijzonder natuurgebied, waar vogels in overvloed zijn en Gallowaykoeien het gebied begrazen.
Een periode ook waarin mammoeten, neushoorns, wisenten en herten op de grote vlaktes graasden en werden bejaagd door leeuwen, hyena’s en wolven. Sporen van de ijstijd zijn nog altijd zichtbaar in het landschap. En in de bodem vinden we fossielen en resten van ijstijdzoogdieren uit de tijd dat de temperatuur in de winter – 40 graden Celsius was of zelfs nog kouder.
De houten uitkijktoren is in opdracht van de gemeente Montferland gebouwd in samenwerking met Stichting Natuurmonumenten. Het hout van de toren is afkomstig uit het Bergherbos.
Vooral het stelsel van loopgraven en ook het restant van een personeelsbunker uit die tijd zijn nog goed zichtbaar in het landschap. De betonnen bunkertjes zijn op basis van het Verdrag van Versailles, waarin werd bepaald dat er in het Duitse Rijnland geen militaire objecten meer mochten bevinden, in 1921 door Franse militairen opgeblazen. Bij de teruggave van Elten aan Duitsland in 1963 bleef een klein gedeelte voormalig Duits grondgebied definitief Nederlands. Een aantal bunkerrestanten bevindt zich tegenwoordig op Nederlands grondgebied.
Het ruim 1800 hectare groot natuurgebied van Natuurmonumenten en de stichting Huis Bergh kent vele hoogteverschillen en biedt hierdoor prachtige vergezichten. Het heuvellandschap is overwegend bebost, maar kent ook kleine heidevelden en natuurlijke waterbronnen. De Sprung is een natuurlijke bron in het Bergherbos, waar grondwater aan de oppervlakte wordt gebracht en een meanderende beek vormt.