Het uiterlijk van Huis Bergh heeft te lijden gehad onder vele aanvullingen, wijzigingen en brand. Door die bewogen geschiedenis dreigde het in verval te raken. In 1912 kocht de Enschedese textielfabriek J.H. van Heek het kasteel en werd Kasteel Huis Bergh in oude luister hersteld. Niet alleen kreeg het kasteel zijn grandeur terug, het werd tevens de vaste plek voor een door Van Heek aangelegde prachtige verzameling middeleeuwse kunst.
Huis Sevenaer is uniek omdat het de laatste oorspronkelijke kasteelboerderij is met in de Middeleeuwen ontstane agrarische bedrijfsvoering. Tot op de dag van vandaag is de bedrijfsvoering in eigen beheer. Het is een gemengd biologisch bedrijf met groenten, fruit, graan en vee. Het bedrijf laat landbouwproductie samengaan met hoge ecologische waarden. Het landgoed bestaat deels uit oud bos met grote bomen waar, door beperkt ingrijpen, een veelzijdige flora en fauna is ontstaan. Op het landgoed bestaat een ecologisch evenwicht waarbij de voor landbouw schadelijke dieren in toom worden gehouden door hun natuurlijke vijanden.
Een kleine eeuw later, 1855, was de aanleg van de eerste spoorbrug als vaste verbinding over de IJssel een feit. Nog weer een eeuw later, 10 mei 1940, bliezen Nederlandse militairen de brug op om verovering ervan door de Duitse bezetter te voorkomen. De herstelde brug werd opnieuw in dienst genomen tot begin april 1945. Toen vernielden de Duitsers de brug onherstelbaar. Een afgedankte Engelse brug zorgde voor een tijdelijke oeververbinding. Na nog een aantal aanpassingen en uitbreidingen bestaat de huidige brug uit twee spoorbruggen, een verkeersbrug en een fietsbrug.
Het water in de Nederrijn stond altijd al hoger dan in de IJssel en na veel overleg besloot men in 1741 een inlaat (sluis) aan het Gelders Oort bij Westervoort te bouwen. Via die inlaat was het mogelijk om bij dreigend gevaar het achterland te laten vollopen (inunderen). Zelfs helemaal tot Doesburg. Vanzelfsprekend moest die belangrijke sluis worden beschermd en daartoe werd Fort Geldersoord aangelegd.
De inrichting en het beheer van de Loowaard worden gefinancierd door particuliere bedrijven die geld verdienen met de zand- en kleiwinning. Het gebied is eigendom van Wienerberger, Zandzuigbedrijf Moorlag en Staatsbosbeheer. FREE Nature is de gebruiker. FREE Nature heeft een geheel eigen kijk op natuurlijke begrazing, de-domesticatie en verwildering van grote grazers, het betrekken van mensen bij de natuur en het ontwikkelen van nieuwe natuurgebieden.
Het beeld is een verwijzing naar de Betuwelijn als ‘mammoetproject’ en naar de mammoetbotten die tijdens het boren van de spoortunnel zijn gevonden. De 5 meter lange en 4,70 meter hoge kolos is ontworpen en gemaakt door Joris Baudoin in opdracht van de projectorganisatie Betuweroute en ProRail. Het gevaarte weegt maar liefst 8000 kilo. Het is een geschenk aan de inwoners van de gemeente Duiven.
Herhaaldelijk braken dijken door. Door de geweldige watermassa’s die hiermee gepaard gingen, ontstonden op de plekken van de dijkdoorbraak grote gaten. Zulke gaten konden wel meerdere meters diep zijn. Het materiaal uit deze waaien of wielen zoals deze kolken ook worden genoemd, werd vlak achter de gaten weer neergeslagen. Een van deze kolken is de Breuly, reeds bekend in 1599. Behalve een mooi stukje natuur op de grens van Ooy / Oud-Zevenaar is de Breuly ’s zomers een gewilde zwemplek. Daarnaast gooien vissers er in een ander deel met graagte hun hengeltje uit en heeft sterrenwacht Corona Borealis er een onderkomen.
Bronkhorst heeft sinds 1482 stadsrechten en behoort met haar geringe inwonersaantal tot de kleinste stadjes van ons land. Bronkhorst grossiert in rijksmonumenten. Juist de aanwezigheid van die oude gebouwen maakt het stadje tot een bezienswaardigheid op zich.
Een ander opvallend punt is het verschil in schrijfwijze. Het stadje Bronkhorst wordt geschreven met ‘K’, de gemeente Bronckhorst met ‘CK’.
De naam Rivierweg dankt deze doorgaande weg aan de IJssel, die tussen Westervoort en Giesbeek parallel aan de weg loopt. Voor de ontwikkeling van Giesbeek is de aanleg ervan cruciaal gebleken. Tot die tijd was Giesbeek alleen via de dijk bereikbaar.
Hier zicht op Doesburg.
Er gingen weer wat jaren overheen, de conditie van de molen was er in de tussentijd niet beter op geworden, tot in 1960 met ingezameld geld de molen werd gerestaureerd. Er volgde opnieuw een periode van stilstand door geharrewar over de exploitatie van de molen. Inmiddels is de molen ondergebracht in een stichting die ervoor zorgt dat de molen weer kan draaien.